عرب ستیزی ، چرا؟

اینکه آیا قبل از رواج شبکه های اجتماعی از جمله فیسبوک در ایران عرب ستیزی تا این اندازه ریشه دار بود پرسشی است که پاسخ دادن به آن ساده نیست اما تردیدی وجود ندارد که فیسبوک باعث گسترش فرهنگ عرب ستیزی شد. جالب اینکه بسیاری از این عرب ستیزان در واقع خود را میهن پرست می دانند اما توجهی نمی کنند که هموطنانشان در استان خوزستان عرب زبان هستند و رگ و ریشه عرب دارند.

ویدیویی که در ادامه مطلب خواهید دید نظرات علیرضا نوری زاده است در مورد عرب ستیزی و پاسخی که شهرام همایون به او می دهد.

هر چند که شهرام همایون در واقع سعی در زیر سوال بردن علیرضا نوری زاده دارد و سازنده این ویدیو نیز خود از حامیان عرب ستیزی است اما اگر منصفانه به ویدیو نگاه کنید در واقع هر دو طرف حرف درستی می زنند.

علیرضا نوری زاده در پاسخ به کسانی که عرب ها را ملخ خور قلمداد می کنند این پرسش را مطرح می کند که: "اجداد ما ایرانی ها چه می خوردند؟ ما چه می دانیم که اجداد ما چه می خوردند". 

اصلا بیایید فرض کنیم که همه این ها درست است. مگر نه اینکه آنچه بودیم مهم نیست، آنچه هستیم مهم است، مگر نه اینکه گوته فیلسوف آلمانی می گوید که هیچ چیز مهمتر از زمان حال نیست. حالا به نظر شما چه شده که ما در مورد عرب ها آنچه امروز هستند را رها کرده ایم و آنچه بوده اند را دستاویز تحقیر قرار داده ایم؟ آیا این نشانه ضعف نیست؟

وی همچنین با یاد کردن از هجوم ارتش ایران به مناطق مختلف از هند گرفته تا مصر این پرسش را مطرح می کند که: "آیا مصری ها الان باید یقه ما را بخاطر آن اقدامات بگیرند؟". علیرضا نوری زاده همچنین به اولین شرط میثاق جهانی حقوق بشر اشاره می نماید: اینکه تبعیض نژادی به هیچ شکلی پذیرفته نیست.

 

در مقابل شهرام همایون پاسخ دیگری به علیرضا نوری زاده می دهد. او مسئله جزایر سه گانه را مطرح می کند که متعلق به ایران بوده و هستند. 
اما آیا راه حفاظت از جزایر سه گانه ملخ خور نامیدن عرب هاست؟ آیا مردم ژاپن در مورد جزایر مورد مناقشه این کشور با چین از تاکتیک سوسک خور خواندن چینی ها استفاده می کنند یا از دولتمردان کشورشان انتظار دارند که در مقابل هر اقدام چین در قبال این جزایر یک واکنش سیاسی نشان دهد؟

به راستی ما تا چه زمان می خواهیم راه فحاشی را برای دستیابی به خواسته هایمان ادامه دهیم؟ آیا ملخ خور خواندن یکی، خر نامیدن دیگری، بی غیرت صدا کردن آن یکی و ... جز پاشیدن تخم نفرت میان هموطنان خودمان و مردمان کشورهای همسایه مان تاثیر دیگری برایمان داشته است و آیا جز نابودی فرهنگ و اخلاق بهره دیگری از فحاشی هایمان برده ایم؟